Το περασμένο Σάββατο, 29 Ιουνίου, η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, μετανάστρια από την
Αρμενία, η οποία εργαζόταν ως αποκλειστική νοσοκόμα στο Νοσοκομείο της Νίκαιας,
στην προσπάθειά της να διαφύγει τη σύλληψη για παράνομη εργασία, και άρα να
γλιτώσει την απέλαση που θα την περίμενε σε μια τέτοια περίπτωση, πήδηξε από το
παράθυρο εν ώρα εργασίας με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της.
Όχι, δεν προτίμησε να αυτοκτονήσει
(όπως ξεδιάντροπα γράφτηκε σε τίτλους «αριστερών» μέσων) ούτε, βέβαια, στάθηκε
άτυχη γιατί έχασε την ευκαιρία να
συνοδεύσει τον Τσίπρα σε δεξιώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο (όπως την ήθελε το
ανθρωποφάγο δήθεν χιουμοράκι της χιπστεροφιλελέδικης
Athens Voice).
Το κράτος και η κυβέρνηση τη σκότωσαν με την πολύτιμη βοήθεια του χαφιεδισμού,
πάνω στο πρόσφορο έδαφος του κοινωνικού αυτοματισμού. Τη δολοφόνησαν ως άλλη
μία «παράνομη», «λαθραία», σκληρά καταπιεζόμενη εργάτρια μετανάστρια, ως μία
από όλους και όλες εκείνες που τις πνίγουν στις θάλασσες, τους σκοτώνουν στο
ξύλο μέρα μεσημέρι, όλους και όλες εκείνες που εντέλει περισσεύουν.
Κατ’ εφαρμογή της σχετικής εγκυκλίου, τρεις μέρες πριν από το τραγικό
συμβάν, είχε εκδοθεί οδηγία από τον Διοικητή του νοσοκομείου βάσει της οποίας
οι «νόμιμες» αποκλειστικές διά του σωματείου τους εξουσιοδοτούνται και
καλούνται να εντοπίζουν και να παραδίδουν στην αστυνομία, σε συνεργασία με το
προσωπικό ασφαλείας του νοσοκομείου, όλες τις «παράνομες». Ούτε λόγος φυσικά
για δίωξη των κυκλωμάτων μαύρης εργασίας, θύματα των οποίων πέφτουν αυτές οι
γυναίκες, όπως και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, οι πιο σκληρά
εκμεταλλευόμενοι/-ες. Η κυβερνητική επιχείρηση πάταξης της μαύρης εργασίας στα
νοσοκομεία, με τη μορφή κυριολεκτικής πάταξης και εξόντωσης των ίδιων των
θυμάτων αυτής (των εργαζομένων), είχε ξεκινήσει με τους λαμπρότερους των
οιωνών, όπως διαβάζουμε σε σχετικό δημοσίευμα της Αυγής. Τρεις μήνες μετά, με κάμποσα διαφυγόντα κέρδη
των ασφαλιστικών ταμείων να έχουν σωθεί χάρη στη σύλληψη των παράνομων, πάντα
προς όφελος των πολιτών και του κοινωνικού κράτους (sic), το σωματείο των νόμιμων αποκλειστικών,
παραδομένο στον πιο άγριο κοινωνικό κανιβαλισμό, έδωσε τη Γκαϊανέ στην
αστυνομία, σφάγιο για τη δήθεν σωτηρία των Ελλήνων εργαζόμενων, των νόμιμων,
των «κανονικών»…
Ως ΣΜΕΔ στεκόμαστε απέναντι σε κάθε προσπάθεια του κράτους, του συστήματος
και των κυβερνήσεών τους να κατασκευάζουν εχθρούς στα πρόσωπα των συναδέλφων
και συναδελφισσών μας και να δημιουργούν τεχνηέντως διαχωρισμούς μεταξύ μας,
«δημόσιοι – ιδιωτικοί», «μόνιμοι – συμβασιούχοι», «νόμιμοι – παράνομοι»
«πιστοποιημένοι – μη πιστοποιημένοι», «Έλληνες – ξένοι», στη βάση
μικροσυμφερόντων των πιο προνομιούχων. Ειδικότερα, ως σωματείο εργαζομένων,
δηλώνουμε τον αποτροπιασμό μας μπροστά στην τακτική του σωματείου των νόμιμων αποκλειστικών,
το οποίο, αναπαράγοντας τα χειρότερα στερεότυπα ενός συντεχνιακού
(ψευτο)συνδικαλισμού, θέλησε να υπερασπίσει τα «προνόμια» των αναγνωρισμένων
μελών του και οδηγήθηκε μοιραία στη ρουφιανιά, στην κατάδοση και στο
λιντσάρισμα των μη «προνομιούχων». Διεκδικούμε ταξικά σωματεία που θα χωράνε
όλες και όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, για συλλογικούς αγώνες
και αντιστάσεις, για την επιβολή του δικού μας δίκιου και, εντέλει, για την υπεράσπιση
της ίδιας μας της ζωής.