Οι Ευνοούμενες

Ανακοίνωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Ο φεμινισμός δεν έχει πια θέση στην κοινωνία μας. Οι γυναίκες πέτυχαν όλα όσα ζήτησαν. Μάλιστα, πέτυχαν τόσα που πια θα έλεγε κανείς ότι είναι οι ευνοούμενες του συστήματος. Έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, μπορούν να διαχειρίζονται το σώμα τους όπως θέλουν και, χάρη στη σαγηνευτική τους φύση, μπορούν να καταφέρουν ό,τι βάλουν στο μυαλό τους – ποιος άνδρας μπορεί να τους αντισταθεί; «Υπάρχει γυναίκα που νιώθει καταπιεσμένη στον σύγχρονο δυτικό κόσμο;» λένε πολλοί και πολλές, και κάθε μέρα ακούμε και διαβάζουμε παρόμοιες απόψεις που απαξιώνουν την έννοια του φεμινισμού, θεωρώντας τον στην καλύτερη παρωχημένο, στη χειρότερη τραγελαφικό. Αυτοί που σκέφτονται έτσι είναι συχνά οι ίδιοι που θα πουν ότι οι κοινωνικοί αγώνες είναι μάταιοι, ότι η επιτυχία κρύβεται στην ατομική δράση και πως άμα είσαι ικανός, επιβιώνεις.  

Την ίδια στιγμή, οι αριθμοί λένε άλλα. Η έμφυλη βία έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Ας θυμηθούμε πόσες φορές μέσα στο περασμένο διάστημα γυναίκες έχασαν τη ζωή τους στα χέρια βιαστών, συντρόφων, συζύγων ή συγγενών. Η Ελένη στη Ρόδο, η Αγγελική στην Κέρκυρα, δύο ονόματα ανάμεσα σε χιλιάδες. Η ζήλεια, είπαν πρόσφατα στις ειδήσεις, θόλωσε το μυαλό του συζύγου της 32χρονης στη Σητεία, λες κι αυτό αρκεί για να δικαιολογήσει τη δολοφονία της. Κατά μέσο όρο, 137 γυναίκες συνεχίζουν να δολοφονούνται κάθε μέρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. 

Το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας νέες γυναίκες που δεν ξέρουν πώς να προστατευτούν από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη –αναγκάζονται να κρύβονται και να γεννάνε κρυφά τα παιδιά τους, να τα εγκαταλείπουν ή να τα σκοτώνουν και μετά διαπομπεύονται δημόσια για τις πράξεις τους επωμιζόμενες όλη την ευθύνη– αποτελεί αρκετή απόδειξη πως η ελεύθερη διαχείριση των σωμάτων των γυναικών παραμένει περισσότερο θεωρία παρά πράξη. Μια θεωρία ανεδαφική αν αναλογιστούμε ότι η πορνεία τα τελευταία χρόνια διπλασιάστηκε και ότι η εμπορία γυναικών και ανηλίκων παραμένει η τρίτη κατά σειρά οργανωμένη μορφή εγκληματικής δραστηριότητας μετά την εμπορία όπλων και ναρκωτικών.

Στον τομέα της εργασίας, οι μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στα φύλα εξακολουθούν να υφίστανται, τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκοσμίως. Η μόνη δε «ισότητα» που επιχειρείται μέσα από τις νέες τάσεις περί «γυναικείας επιχειρηματικότητας» και «εξισορρόπησης οικογένειας/δουλειάς», που προωθούν συστηματικά η ΕΕ και το κράτος, είναι αυτή της ενσωμάτωσης των γυναικών στις ανάγκες του κεφαλαίου, την ίδια ώρα που κατεδαφίζονται όλα τα συλλογικά τους δικαιώματα με την απελευθέρωση των απολύσεων και για εγκύους (απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου), την έλλειψη ενισχυτικών μέτρων για τη γυναίκα όσον αφορά την ευθύνη παιδιών/γονέων που επωμίζεται, την εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης, την κατάργηση συντάξεων χηρείας, τις ποσοστώσεις που ενισχύουν τελικά τις ήδη προνομιούχες γυναίκες, την καταδίκη μεταναστριών και γυναικών προσφύγων χωρίς καμία πρόνοια για την υγεία τους, τα παιδιά τους κλπ.  Κι εδώ οι αριθμοί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρανάγνωσης της σημερινής πραγματικότητας: Η ανεργία τα τελευταία χρόνια πλήττει τις γυναίκες περισσότερο απ’ ό,τι τους άνδρες.

Στην πραγματικότητα λοιπόν καμία γυναίκα δεν είναι ευνοούμενη. Όλες παραμένουν αντιμέτωπες σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό με το ίδιο πατριαρχικό κατεστημένο, εξωραϊσμένο μεν και λιγότερο ασφυκτικό, αλλά πάντα ανελέητο στην ουσία του. 

Έναν αιώνα πριν, γυναίκες εργάτριες ενώθηκαν και διεκδίκησαν συλλογικά και μαχητικά τα δικαιώματά τους. Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε ως η μέρα της γυναίκας μέσα από τους αγώνες του εργατικού κινήματος για ισότητα για όλους και όλες, μέσα από την ταξική πάλη. Κάθε γυναίκα μαθαίνει από νωρίς πως ο αγώνας για να γίνει αποδεκτή σε όλους τους τομείς της κοινωνικής, επαγγελματικής και προσωπικής ζωής δίνεται καθημερινά. Ο αγώνας αυτός δεν έχει τελειώσει. Έχουν κατακτηθεί πολλά, αλλά πολλά ακόμα μένουν να γίνουν. 

Ο αγώνας των γυναικών για την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά της πατριαρχίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Τα αιτήματα για ισότητα μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο μέσα σε ένα καθεστώς ουσιαστικής ελευθερίας και αλληλοσεβασμού. Η αληθινή χειραφέτηση των γυναικών συνεπάγεται τη χειραφέτηση όλων μας από τη μέγγενη του καπιταλισμού, την ενηλικίωσή μας ως ανθρώπων ελεύθερων κι αυτόνομων, πέρα από φύλα, τάξεις και κάθε είδους διαχωρισμούς. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι ακριβώς το αντίθετο ενός καθεστώτος που έχει την ανάγκη να απονέμει «εύνοιες» και που μοιράζει σε κάποιους ή σε κάποιες πραγματικούς ή ρητορικούς τίτλους «ευνοούμενων». 

 Καλούμε, ως σωματείο, σε συμμετοχή στην απεργία 

και στις πορείες 

για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.