Συγκέντρωση διαμαρτυρίας
Σταθμός ΗΣΑΠ Μαρούσι
Σάββατο 31 Μαΐου, 12 μ.μ.
Ο οικονομικός εξαναγκασμός είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής κοινωνίας: ή δουλεύεις ή εξοβελίζεσαι στο περιθώριο και πεθαίνεις από την πείνα και την ανέχεια. Αυτή η καθημερινή διάχυτη βία συχνά παίρνει και τη μορφή της άμεσης φυσικής βίας, κυρίως ενάντια στα πιο υποτιμημένα κομμάτια της εργατικής τάξης: τους μετανάστες. Όταν οι μετανάστες εργάτες γης στη Μανωλάδα ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους, τα αφεντικά απάντησαν με σφαίρες. Όταν ο μετανάστης εργάτης που δούλευε σε φούρνο στη Σαλαμίνα ζήτησε τα δεδουλευμένα του, τα αφεντικά, αφού τον βασάνισαν, τον έδεσαν με αλυσίδες σε μια κολόνα και ευχήθηκαν να ψοφήσει σαν το σκυλί.
Η πιο πρόσφατη ιστορία διαδραματίζεται σε ένα από τα πολλά κάτεργα της βιομηχανίας του επισιτισμού, το μαγαζί SCHERZO στο Μαρούσι. Αντιγράφουμε από κείμενο του Σωματείου Σερβιτόρων, Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού: «Συνάδελφος, μετανάστης, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών επαγγελμάτων του κλάδου του Επισιτισμού, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO στο Μαρούσι, οδός Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες έως και 12 ώρες την ημέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 ευρώ την ημέρα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του χρωστούσαν και δεδουλευμένα. Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων χρωστούμενων ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό, Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης του πήρε την τσάντα που περιείχε προσωπικά έγγραφα και χρήματα, με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να παραμείνει 3 ημέρες στο νοσοκομείο. Παρ’ όλη την αγριότητα της εργασιακής του καθημερινότητας, ο συνάδελφος κινήθηκε από την αρχή με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μετά τον ξυλοδαρμό του διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του να είναι κανείς εργάτης απευθυνόμενος σε αλληλέγγυους κοινωνικούς χώρους και το σωματείο». Έκτοτε έχουν γίνει πολλές δράσεις και παρεμβάσεις στο μαγαζί από το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων μαζί με άλλες συλλογικότητες και αλληλέγγυους. Στις 17 Μαΐου, κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας παρέμβασης ο εργοδότης άρχισε να πυροβολεί με καραμπίνα στο πίσω μέρος του μαγαζιού (!), συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερος την επόμενη κιόλας μέρα…
Οι ξυλοδαρμοί, οι αλυσίδες και οι καραμπίνες δεν είναι έργο κάποιων «διαταραγμένων» αφεντικών. Η πολιτική διαχείρισης της μετανάστευσης στην Ευρώπη-φρούριο και η αυστηρή εφαρμογή της στην Ελλάδα οπλίζει τα αφεντικά. Σε μια χώρα όπου η ντόπια εργατική τάξη πρέπει να αποδεχτεί τη γενικευμένη απαξίωση της ζωής της μέσω της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης, της λεηλασίας και του αυταρχισμού, αυτοί που πρέπει να χτυπηθούν πρώτα είναι οι μετανάστες: αυτοί θα γίνουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της ντόπιας εξαθλίωσης και απανθρωπιάς, αυτοί θα φυλακιστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα σέρνονται ξυπόλητοι στα δικαστήρια όταν εξεγείρονται, αυτοί θα μαχαιρώνονται από τους φασίστες, αυτοί θα ξυλοκοπούνται από αφεντικά και μπράβους όταν ζητούν τα δεδουλευμένα τους, αυτοί και τα παιδιά τους θα πνίγονται στο Αιγαίο υπό το βλέμμα ή και τις κλωτσιές των λιμενικών. Αυτοί πρέπει να εξαθλιωθούν πρώτοι για να ολοκληρωθεί όσο γίνεται πιο ομαλά η εξαθλίωση ολόκληρης της τάξης μας. Όμως όσους διαχωρισμούς κι αν προσπαθούν να επιβάλουν κράτος και κεφάλαιο, ντόπιοι και μετανάστες είμαστε αδιάρρηκτα δεμένοι – και αυτή είναι η δύναμή μας.
Κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών
ενάντια στη βία κράτους και αφεντικών, ενάντια στις αλυσίδες της καθημερινής μιζέριας, ενάντια στις κάννες που στοχεύουν τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε
