Εργατικοί αγώνες και κοινωνικοί χώροι αντίστασης σε κατάσταση παρανομίας;
Πώς οργανώνουμε και συνδέουμε σήμερα τους αγώνες μας ενάντια στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία;
ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ
ΑΣΟΕΕ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΑΠΡΙΛΗ, 19:00
Εδώ και πολλούς μήνες, με αφετηρία τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου και με ιδιαίτερη ένταση από τα τέλη του 2012 και μετά, η κρατική καταστολή ήρθε να συνδράμει και να συντονίσει τη βίαιη καπιταλιστική επίθεση των τελευταίων χρόνων, βάζοντας ευθέως στο στόχαστρο όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις. Ως απάντηση στη γενίκευση αυτής της κατασταλτικής εκστρατείας, κάποια από τα σωματεία και τις εργατικές συλλογικότητες που συνυπογράφουν αυτό το κάλεσμα πραγματοποιήσαμε στα τέλη Γενάρη μια
εκδήλωση στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37. Το σκεπτικό μας ήταν ότι, ειδικά εκείνη την περίοδο που οι εισβολές σε καταλήψεις διαδέχονταν η μία την άλλη, ήταν επιτακτική ανάγκη να δηλώσουμε τόσο την έμπρακτη αλληλεγγύη μας όσο και την αντίληψή μας ότι οι καταλήψεις αποτελούν ένα κομμάτι του κόσμου του αγώνα στον οποίο ανήκουμε κι εμείς. Θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι η επίθεση που δέχονταν εκείνη την περίοδο μας αφορούσε άμεσα, καθώς οι επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου εναντίον εργατικών αγώνων, καταλήψεων, αυτοοργανωμένων χώρων και πανεπιστημίων αποτελούν στιγμές της ίδιας στρατηγικής μηδενικής ανοχής που εφαρμόζεται εναντίον όλων των κοινοτήτων αγώνα.
Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι οι επιθέσεις έκτοτε όχι μόνο αυξάνονται αλλά και διευρύνουν ολοένα τη στόχευσή τους: από τους εργατικούς αγώνες (επίταξη των απεργών στις αστικές συγκοινωνίες [ΣΤΑ.ΣΥ.], σύλληψη και ποινική δίωξη συνδικαλιστών του Π.Α.ΜΕ. στο υπουργείο Εργασίας, επίταξη ναυτεργατών, «διερευνητική» αστυνομική εισβολή σε συνάντηση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, καταδίκες συνδικαλιστών των ΟΤΑ επειδή κατά τη διάρκεια απεργίας «άσκησαν ψυχολογική βία σε αυτούς που ήθελαν να εργαστούν»…), μέχρι τους τοπικούς αγώνες κατοίκων ενάντια στη λεηλασία της γης τους (Χαλκιδική), καμία εστία αντίστασης δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο. Επίλεκτο πεδίο της καταστολής αποτέλεσαν εξαρχής και τα πανεπιστήμια, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσής τους. Ήδη από τον Νοέμβριο του 2012, οι κινητοποιήσεις και η κατάληψη των εργολαβικών εργαζομένων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αντιμετωπίστηκαν με εισβολή της αστυνομίας, συλλήψεις και καταδίκες. Στην Κέρκυρα, ΜΑΤ συνέλαβαν και προπηλάκισαν φοιτητές που διαμαρτύρονταν στην πρυτανεία του πανεπιστημίου για θέματα σπουδών και υποδομών. Και, βέβαια, στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε., το κράτος εξαπέλυσε συντονισμένα την επίθεσή του τόσο εναντίον μεταναστών μικροπωλητών όσο και εναντίον φοιτητικών κοινοτήτων αγώνα, όπως το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι και τα στέκια των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων, αλλά και εναντίον του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού 98fm.
Στη συγκεκριμένη εκδήλωση, θα θέλαμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Εκτός από την ανταλλαγή εμπειριών και σκεπτικών, που είναι εξαρχής βασικός στόχος της κίνησής μας, επιδιώκουμε να αποτελέσει αυτή η εκδήλωση την ευκαιρία για να ξεκινήσει μια κουβέντα σχετικά με τη σύνδεση και την αλληλεπίδραση των επιμέρους κοινωνικών και εργατικών αγώνων, τις μεθόδους αγώνα που ακολουθούμε και τα αιτήματα που θέτουμε. Η συνολική επίθεση που αντιμετωπίζουμε θέτει κρίσιμα ερωτήματα τόσο για τους τρόπους με τους οποίους απαντάμε μέχρι τώρα όσο και για το πώς μπορούμε να απαντήσουμε με όρους νίκης. Στο εργασιακό επίπεδο, παραδοσιακές πρακτικές αγώνα όπως η απεργία, ο αποκλεισμός επιχειρήσεων, οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις φαντάζουν όλο και πιο αναποτελεσματικές με τον τρόπο που γίνονται στις περισσότερες περιπτώσεις, δηλαδή υπό τον πλήρη έλεγχο του καθεστωτικού συνδικαλισμού, χωρίς επικοινωνία μεταξύ των διαφορετικών κέντρων αγώνα, πάντα εντός των στενών ορίων της νομιμότητας. Προφανώς δεν θέλουμε να απαρνηθούμε αυτές τις πρακτικές. Είναι όμως γεγονός ότι πλέον, με την επιδιωκόμενη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη διαρκή μείωση των μισθών μας, τη γενικευμένη επιβολή εργασιακών καθεστώτων που συνδυάζουν την ανεργία με την επισφάλεια σε ένα ενιαίο μοντέλο εξατομικευμένης και πάμφθηνης εργασίας, τη συνεχή καταστολή κάθε είδους κινητοποίησης, φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ο συνδικαλισμός αλλά και κάθε μορφή αγώνα ενάντια στις προσταγές των αφεντικών τίθενται συνολικά από το κράτος σε κατάσταση ημιπαρανομίας. Κάποια ερωτήματα που μπαίνουν και πάνω στα οποία θα θέλαμε να κάνουμε μια κουβέντα είναι: Πώς θα μπορέσουμε να δώσουμε στους αγώνες μας και στα αιτήματά μας την απαιτούμενη δυναμική; Πώς θα αντιμετωπίσουμε την ολοένα πιο συχνή παρουσία κατασταλτικών δυνάμεων σε συγκεντρώσεις, απεργιακές φρουρές, παρεμβάσεις κλπ.; Τι περιθώρια κινήσεων έχουμε απέναντι στην αδιαλλαξία των αφεντικών; Εν ολίγοις, πώς θα μπορέσουμε να ριζοσπαστικοποιήσουμε τόσο τις μεθόδους μας όσο και τα αιτήματά μας, ξεπερνώντας τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε, στην κατεύθυνση της συνολικής αμφισβήτησης του καπιταλισμού;
Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής
Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών
Σωματείο Βάσης Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων
«Ταξικό Μέτωπο» - Πρωτοβουλία Εργαζομένων στους Χώρους του Μετρό
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Αθήνας
Εργαζόμενοι με Μπλοκάκι
Εργατική Εφημερίδα «Δράση»
