Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που ο Ραλφ Τσάπλιν, δραστήριο μέλος των «Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου», των θρυλικών Wobblies, έγραψε στο Σικάγο τον πιο γνωστό ίσως ύμνο στην εργατική αλληλεγγύη. Όπως αφηγήθηκε αργότερα ο Τσάπλιν, το τραγούδι του είχε πολύ συγκεκριμένη σκόπευση όταν γράφτηκε: «Προοριζόταν να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας μη κομφορμιστικής, μη πολιτικής εργατικής οργάνωσης που στεκόταν κριτικά απέναντι στις χονδροειδώς διαχωρισμένες συντεχνιακές ενώσεις της εποχής και εφάρμοζε την εθελοντική ελευθεριακή ομαδική εργασία στο επίπεδο της παραγωγής προκειμένου να πετύχει τους στόχους της μέσω του “Ενός Μεγάλου Βιομηχανικού Συνδικάτου”». Εκείνα τα ηρωικά χρόνια του βιομηχανικού συνδικαλισμού πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, η έννοια της εργατικής αλληλεγγύης ήταν ισοδύναμη με μια ορισμένη μορφή αυτόνομης συνδικαλιστικής οργάνωσης πέρα από συντεχνιακούς διαχωρισμούς και ενάντια στις καταπιεστικές μορφές εξουσίας ενός αυταρχικού κράτους που ακόμα τότε δεν είχε σπουδαία σχέση με ό,τι θα ονομαζόταν αργότερα «πρόνοια».
Σχεδόν έναν αιώνα μετά, φαίνεται σαν να έχουμε διαγράψει έναν πλήρη ιστορικό κύκλο: εκατό χρόνια πέρασαν και σβήστηκαν χωρίς ν’ αφήσουν ίχνη, θα ‘λεγε κανείς, και τώρα είναι σαν να έχουμε επιστρέψει ξανά στην ίδια αφετηρία. Μόνο που στην ιστορία τίποτα δεν είναι ποτέ «ίδιο» με κάτι άλλο, οι «επιστροφές» δεν είναι ποτέ ακριβώς τέτοιες και τα «ίχνη» του παρελθόντος ποτέ δεν σβήνονται εντελώς. Αν η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα μοιάζει με τη δεύτερη δεκαετία του 20ού, είναι γιατί, και σήμερα όπως και τότε, ένα αυταρχικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα εφορμά βίαια και μετωπικά, χωρίς «προνοιακές» θεσμικές ρυθμίσεις, ενάντια σε ένα κοινωνικό σύνολο που μαστίζεται εξίσου από πλανερούς διαχωρισμούς. Αν πριν από έναν αιώνα το αντίστοιχο κοινωνικό σύνολο ήταν η βιομηχανική εργατική τάξη, την οποία ήθελαν να ενοποιήσουν και να αυτονομήσουν οργανωτικά οι «Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου», σήμερα η επικράτεια αυτού του συνόλου μοιάζει να εκτείνεται πέρα ακόμα κι από την εργατική τάξη (πόσο μάλλον τη βιομηχανική), καλύπτοντας όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, που δέχονται σαν ένα σώμα την επίθεση του αυταρχικού συστήματος αλλά παραμένουν διαχωρισμένοι όταν σχεδιάζουν και υλοποιούν την αντεπίθεσή τους.
Το αίτημα της αλληλεγγύης, λοιπόν, δεν είναι σήμερα αμιγώς εργατικό, ούτε έχει να κάνει με τη μία ή την άλλη μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης. Απεναντίας, αγκαλιάζει όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας: τους ανθρώπους που υπερασπίζονται τη γη τους και το φυσικό περιβάλλον τους· τους ανθρώπους που αρνούνται να παραδώσουν τους αυτοοργανωμένους χώρους τους και την αυτόνομη έκφραση της φωνής τους· τους ανθρώπους που υφίστανται την πιο άγρια αστυνομική καταστολή και δεν κάνουν βήμα πίσω· τους «κολασμένους» αυτής της γης που αντιστέκονται στην κρατική και παρακρατική δίωξή τους· τους ανθρώπους που στήνουν αναχώματα στην εξατομίκευση και οργανώνουν συλλογικά και συναδελφικά την υπεράσπιση των συμφερόντων τους· τους ανθρώπους που δεν συνθηκολογούν και δεν ενδίδουν σε άνωθεν σωτήρες. Σε όλους αυτούς, σε όλες αυτές, σε όλους εμάς…
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Χρόνια μας πολλά!