«Οργανώσου ή πέθανε από την πείνα»: Πορεία ανέργων στο Λονδίνο, 1930 (Πηγή: Guardian)
Εδώ και πολλά χρόνια έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος ένας τύπος εργαζομένου χωρίς κανένα δικαίωμα αλλά με επιτακτικές και συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και τους εργοδότες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ένα ευρύ εργατικό στρώμα ειδικευμένων και ανειδίκευτων εργαζομένων, σε διάφορους κλάδους επαγγελμάτων (δημοσιογράφοι, καθαριστές, τεχνικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, καλλιτέχνες, πωλητές, μεταφραστές, επιμελητές κ.ο.κ.), οι οποίοι αντιμετωπίζονται από το κράτος ως επιχειρηματίες και από τους εργοδότες ως σκλάβοι. Μιλάμε, φυσικά, για όλους εμάς, τους κοινώς αποκαλούμενους «μπλοκάκηδες».
Βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής μας συνθήκης είναι ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα έναντι των εργοδοτών. Την ίδια στιγμή, πρέπει να καταβάλλουμε υπέρογκες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλα ποσά για μια σειρά άμεσων και έμμεσων φόρων. Η εποχή των Μνημονίων έβαλε κι εμάς στο στόχαστρο, όπως και όλους τους υπόλοιπους εργαζομένους, επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, το τέλος επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης και τη μείωση του αφορολόγητου, με αποτέλεσμα την εξώθησή μας στην ανεργία, την ανασφάλεια, τη «μαύρη» εργασία, την αποδοχή κατάπτυστων εργασιακών όρων και συνθηκών, το φέσωμά μας από τους εργοδότες και την υπερδιόγκωση των οφειλών μας στα ασφαλιστικά ταμεία και στην εφορία. Η νέα σειρά μέτρων διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος επιδεινώνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο. Οι φήμες τρομοκρατίας δίνουν και παίρνουν: αύξηση της φορολόγησης ακόμα και στο 35% (ενιαίος συντελεστής) και αύξηση της παρακράτησης φόρου στο 25%, κατάργηση του αφορολόγητου, διατήρηση του αφορολόγητου των 5.000 ευρώ για όσους δουλεύουν σε έναν μόνο εργοδότη, επιβολή χαρατσιού 1.000 ευρώ για όλους, κλιμακωτή φορολόγηση ανάλογα με το εισόδημα κ.ο.κ. Όποιο κι αν είναι το πόρισμα των εκπροσώπων του κεφαλαίου, ο στόχος είναι ο ίδιος: ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, ακόμα μεγαλύτερη πειθάρχηση στις προσταγές εργοδοτών και κράτους, ακόμα μεγαλύτερος κατακερματισμός των εργαζομένων με μπλοκάκι σύμφωνα με τους διαχωρισμούς που το ίδιο το κράτος θα ορίσει.
Η επισφαλής μας θέση (χαμηλοί μισθοί/αμοιβές, υψηλή φορολογία/αυτασφάλιση, αδυναμία απεργίας, κατακερματισμός, κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απόλυσης/«παύσης της συνεργασίας» κ.λπ.), σε συνδυασμό με το κοινωνικό γόητρο που υποτίθεται ότι παρέχει η λεγόμενη «αυτοαπασχόληση» (η «καρδιά της μεσαίας τάξης», σύμφωνα με τους «ειδικούς»), έχει καθορίσει μέχρι τώρα την αδυναμία μας να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους εργασίας και, ει δυνατόν, να ακυρώσουμε την ίδια την ύπαρξη του εργαζόμενου («εσωτερικού» ή «εξωτερικού») με μπλοκάκι.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, τα πράγματα πλέον είναι οριακά. Είναι καιρός να γίνει αισθητή η παρουσία μας και να οργανωθούμε με αξιώσεις απέναντι σε αυτή την πολιτική, έχοντας ως στόχο την ανατροπή της. Το απειλητικό ρεύμα μίσους και φόβου στην κοινωνία, ένα ρεύμα που βάζει την εργατική τάξη και τα πραγματικά υλικά της συμφέροντα στο περιθώριο, δεν πρέπει να γίνει καθεστώς. Οφείλουμε να δούμε την κατάσταση ως έχει και να βάλουμε ένα συγκεκριμένο στόχο, για να επιτύχουμε αυτή τη φορά, και όχι να επιδείξουμε απλώς την ηττοπαθή δυσαρέσκειά μας. Το κοινωνικό κίνημα μέχρι στιγμής δείχνει να είναι ανεπαρκές απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε. Αυτή τη φορά ας έχουμε ένα μετερίζι. Ας αποδείξουμε ότι υπάρχουμε ως κοινωνική κατηγορία με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως τα ορίζουμε εμείς, όχι το κράτος και οι εργοδότες, και ας οργανώσουμε τον αγώνα μας. Η ρήξη και η ανατροπή θα συμβεί πρώτα στην κοινωνία, διαλύοντας το προπέτασμα ότι εργοδότες και εργαζόμενοι είναι «ίσα κι όμοια», προσπαθώντας συντονισμένα, οργανωμένα και με πείσμα να διαμορφώσουμε καλύτερους όρους για την επιβίωσή μας, κόντρα στη γενικευμένη μαυρίλα της μνημονιακής εποχής. Ας παλέψουμε έχοντας συνείδηση της ταξικής μας θέσης. Αν δεν μας αναγνωρίσουμε εμείς οι ίδιοι και δεν γίνουμε διακριτοί με τους δικούς μας όρους στην κοινωνία, δεν θα αντιληφθούμε ποτέ αυτό που πρέπει να αρνηθούμε. Ας ενωθούμε για να επιτύχουμε έναν απτό στόχο.
Σας καλούμε σε μια πρώτη ανοιχτή διακλαδική συνάντηση
την Παρασκευή 19/10, 8 μ.μ.,
στα γραφεία της οδού Λόντου 6, Εξάρχεια, 2ος όροφος