Όταν τον Ιούνιο του 2011 αναφερόμασταν στη Vermantia Media ως μια από εκείνες τις εταιρείες υποτιτλισμού που είναι ικανές να μας βγάλουν από τα ρούχα μας με τις ανακατατάξεις και τις απολύσεις των εσωτερικών της υπαλλήλων, δεν φανταζόμασταν ότι μόλις μερικούς μήνες αργότερα η συγκεκριμένη εταιρεία θα έφτανε σε τέτοιο σημείο εκμετάλλευσης ώστε να μας κάνει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας προς το χειρότερο. Αυτή η αναθεώρηση δεν οφείλεται μόνο στις μειώσεις που επιβλήθηκαν πρόσφατα στις αμοιβές των εξωτερικών της «συνεργατών», αλλά στη γενικότερη στρατηγική της, που σταδιακά αποδεικνύεται πιο επικίνδυνη για τους εργαζόμενούς της ακόμα και από τις περιστασιακές απολύσεις ή μειώσεις των αμοιβών τους.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι γνωστό ότι το τμήμα υποτιτλισμού της Vermantia Media αποτελείται εξολοκλήρου από την πρώην εταιρεία υποτιτλισμού Lumiere, την οποία η Vermantia εξαγόρασε και απορρόφησε το 2009. Το προσωπικό, λοιπόν, της Vermantia δεν είναι άλλο από το προσωπικό της Lumiere, το οποίο (αν και η Lumiere δεν αποτελούσε δα και παράδειγμα προς μίμηση στον χώρο του υποτιτλισμού) ήταν μαθημένο σε έναν σχετικά σταθερό όγκο δουλειάς και πληρωνόταν στην ώρα του. Οι πρώτοι τριγμοί που εμφανίστηκαν στο εσωτερικό της εταιρείας μετά την εξαγορά, οι καθυστερήσεις στις αμοιβές, η μείωση του όγκου δουλειάς και η «εθελούσια» αποχώρηση πολλών εξωτερικών μεταφραστών και υποτιτλιστών λόγω αυτής της κατάστασης αποδείχθηκαν απλό προοίμιο για όσα θα ακολουθούσαν…
Οι εξωτερικοί «συνεργάτες» της Lumiere, ή όσοι από αυτούς παρέμειναν τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της εταιρείας μετά τη συγχώνευση, μπορεί να μην ήξεραν ακόμα ποιος ήταν το νέο τους αφεντικό, αφού η Vermantia ήταν ένας περιφερειακός και σχετικά άγνωστος «παίχτης» στον χώρο των media, αλλά καταλάβαιναν πολύ καλά ότι κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Oι ενδείξεις γι’ αυτό άρχισαν να πληθαίνουν μετά από μερικά, φαινομενικά «ασήμαντα», γεγονότα: η Vermantia άρχισε να δείχνει ολοένα μεγαλύτερη προτίμηση στις συνεργασίες με εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο των τυχερών παιχνιδιών, όπως ο ΟΠΑΠ, η Prokter & Gamble και η Intralot, ενώ η συγγενική σχέση του γενικού διευθυντή της και πρώην στελέχους της Intralot κ. Φίλιππου Αντωνόπουλου με τον… πατέρα του και διευθύνοντα σύμβουλο της Intralot κ. Κωνσταντίνο Αντωνόπουλο δεν μπορούσε ασφαλώς να θεωρηθεί τυχαία.
Τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν περισσότερο μετά τη συνεργασία της Vermantia με την Hellas On Line για τη δημιουργία ενός συνδρομητικού ψηφιακού καναλιού – μια συνεργασία που ολοκληρώθηκε με τη μείωση έως και 20% στις αμοιβές των εξωτερικών υποτιτλιστών της εταιρείας. Αν και η Vermantia ισχυρίστηκε ότι οι μειώσεις επιβλήθηκαν λόγω των πιέσεων που δέχεται από τους πελάτες της, έγινε φανερό ότι «προμηθευτής» (Vermantia) και «πελάτες» (HOL, Intralot, ΟΠΑΠ) συνδέονται στενά εντός του ίδιου επιχειρηματικού ομίλου (του κ. Σωκράτη Κόκκαλη), με τη Vermantia να λειτουργεί ουσιαστικά ως ένας οργανισμός που, πατώντας στις πλάτες των εργαζομένων του, προσφέρει φτηνό υποτιτλισμό στις εταιρείες του ομίλου αδιαφορώντας ακόμα και για την ίδια του τη βιωσιμότητα, πόσο μάλλον για τους εργαζόμενούς του.
Βεβαίως, οι μειώσεις έως 20% σε αμοιβές που ήταν ήδη χαμηλές και παρέμεναν σταθερές εδώ και πολλά χρόνια συνιστούν από μόνες τους κοροϊδία, όποια κι αν είναι τα κίνητρα ή οι πραγματικοί λόγοι τους, γίνονται όμως ακόμα πιο εξωφρενικές όταν πραγματοποιούνται για να στηρίξουν εταιρείες με κέρδη πολλών εκατομμυρίων. Αλλά το φαινόμενο δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει: δεν είναι παρά ένα ακόμα παράδειγμα των συνεπειών που έχει στις συνθήκες εργασίας η συγκέντρωση της παραγωγής στα χέρια λίγων εταιρειών οι οποίες, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα οικονομικής τρομοκράτησης, νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στη Vermantia καλό κουράγιο: με τη στρατηγική που ακολουθεί και τις αμοιβές πείνας που παρέχει, σε λίγους μήνες δεν αποκλείεται να μην της έχουν απομείνει καθόλου συνάδελφοι για να υποτιτλίζουν τις (συχνά ήδη υποτιτλισμένες) εκπομπές που αναλαμβάνει…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι γνωστό ότι το τμήμα υποτιτλισμού της Vermantia Media αποτελείται εξολοκλήρου από την πρώην εταιρεία υποτιτλισμού Lumiere, την οποία η Vermantia εξαγόρασε και απορρόφησε το 2009. Το προσωπικό, λοιπόν, της Vermantia δεν είναι άλλο από το προσωπικό της Lumiere, το οποίο (αν και η Lumiere δεν αποτελούσε δα και παράδειγμα προς μίμηση στον χώρο του υποτιτλισμού) ήταν μαθημένο σε έναν σχετικά σταθερό όγκο δουλειάς και πληρωνόταν στην ώρα του. Οι πρώτοι τριγμοί που εμφανίστηκαν στο εσωτερικό της εταιρείας μετά την εξαγορά, οι καθυστερήσεις στις αμοιβές, η μείωση του όγκου δουλειάς και η «εθελούσια» αποχώρηση πολλών εξωτερικών μεταφραστών και υποτιτλιστών λόγω αυτής της κατάστασης αποδείχθηκαν απλό προοίμιο για όσα θα ακολουθούσαν…
Οι εξωτερικοί «συνεργάτες» της Lumiere, ή όσοι από αυτούς παρέμειναν τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της εταιρείας μετά τη συγχώνευση, μπορεί να μην ήξεραν ακόμα ποιος ήταν το νέο τους αφεντικό, αφού η Vermantia ήταν ένας περιφερειακός και σχετικά άγνωστος «παίχτης» στον χώρο των media, αλλά καταλάβαιναν πολύ καλά ότι κάτι σάπιο υπήρχε στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Oι ενδείξεις γι’ αυτό άρχισαν να πληθαίνουν μετά από μερικά, φαινομενικά «ασήμαντα», γεγονότα: η Vermantia άρχισε να δείχνει ολοένα μεγαλύτερη προτίμηση στις συνεργασίες με εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο των τυχερών παιχνιδιών, όπως ο ΟΠΑΠ, η Prokter & Gamble και η Intralot, ενώ η συγγενική σχέση του γενικού διευθυντή της και πρώην στελέχους της Intralot κ. Φίλιππου Αντωνόπουλου με τον… πατέρα του και διευθύνοντα σύμβουλο της Intralot κ. Κωνσταντίνο Αντωνόπουλο δεν μπορούσε ασφαλώς να θεωρηθεί τυχαία.
Τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν περισσότερο μετά τη συνεργασία της Vermantia με την Hellas On Line για τη δημιουργία ενός συνδρομητικού ψηφιακού καναλιού – μια συνεργασία που ολοκληρώθηκε με τη μείωση έως και 20% στις αμοιβές των εξωτερικών υποτιτλιστών της εταιρείας. Αν και η Vermantia ισχυρίστηκε ότι οι μειώσεις επιβλήθηκαν λόγω των πιέσεων που δέχεται από τους πελάτες της, έγινε φανερό ότι «προμηθευτής» (Vermantia) και «πελάτες» (HOL, Intralot, ΟΠΑΠ) συνδέονται στενά εντός του ίδιου επιχειρηματικού ομίλου (του κ. Σωκράτη Κόκκαλη), με τη Vermantia να λειτουργεί ουσιαστικά ως ένας οργανισμός που, πατώντας στις πλάτες των εργαζομένων του, προσφέρει φτηνό υποτιτλισμό στις εταιρείες του ομίλου αδιαφορώντας ακόμα και για την ίδια του τη βιωσιμότητα, πόσο μάλλον για τους εργαζόμενούς του.
Βεβαίως, οι μειώσεις έως 20% σε αμοιβές που ήταν ήδη χαμηλές και παρέμεναν σταθερές εδώ και πολλά χρόνια συνιστούν από μόνες τους κοροϊδία, όποια κι αν είναι τα κίνητρα ή οι πραγματικοί λόγοι τους, γίνονται όμως ακόμα πιο εξωφρενικές όταν πραγματοποιούνται για να στηρίξουν εταιρείες με κέρδη πολλών εκατομμυρίων. Αλλά το φαινόμενο δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει: δεν είναι παρά ένα ακόμα παράδειγμα των συνεπειών που έχει στις συνθήκες εργασίας η συγκέντρωση της παραγωγής στα χέρια λίγων εταιρειών οι οποίες, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα οικονομικής τρομοκράτησης, νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Εμείς δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε στη Vermantia καλό κουράγιο: με τη στρατηγική που ακολουθεί και τις αμοιβές πείνας που παρέχει, σε λίγους μήνες δεν αποκλείεται να μην της έχουν απομείνει καθόλου συνάδελφοι για να υποτιτλίζουν τις (συχνά ήδη υποτιτλισμένες) εκπομπές που αναλαμβάνει…